IndexLast Update: 2025-07-28 09:34:08
Op mijn werk, aan een universiteit, ben ik net klaar met plassen. Op dat moment komen er twee kennelijk wiskundigen binnen, druk in duidelijk een goed gesprek. Ja, en dat is dan 23 tot de macht 17 gedeeld door 3. Zegt de een. Wat heel goed uitkomt, want dat is het grootste vorige priemgetal maal 37 plus 1547 tot de macht 14. Zegt de ander. Plus 11 natuurlijk. Vanzelfsprekend, want dat is dan weer 1747 maal 1338 plus 25 tot de macht 15 min 17 tot de macht 5. Precies.
Ik zei maar niks en was net klaar met mijn handen wassen en de verdere details van het gesprek zijn me enigszins ontgaan en waarschijnlijk zijn ook bovenstaande getallen niet erg correct. Bij een privaat bedrijf hadden ze dit gesprek echter niet kunnen voeren, daarvoor was het te ver van de bewoonde wereld, maar waarschijnlijk had het te maken met dataversleuteling waar speciale getallen voor nodig zijn. Van dit soort techniek maakt onder andere ongeveer heel de financiële wereld gebruik voor bijvoorbeeld overboekingen op het internet. Dit soort zaken komt in eerste instantie van universiteiten wanneer niemand nog het nut er van ziet. Later pas blijkt dit nut en gaan bedrijven er gebruik van maken en geld mee verdienen. Het is te verwachten dat dit soort onderzoek aan de grens van begrip en kennis wel eens mislukt en lastig tot niet te beoordelen is.
Kleuteren, spelen, iets zinloos bedenken en kijken of het wat oplevert. Dit kan zeker niet, maar ik ga het wel doen. Huh? Het werkt wel? Dat kan toch niet? Hier snap ik geen hout van? Geld? Tijd? Nooit van gehoord, ik probeer hier iets te begrijpen. Gut, het is al donker buiten, moet ik niet eens naar huis? Nog even dit proberen. Heb ik genoeg informatie om de rest onder het eten uit te denken. Kan ik morgen verder met mijn apparaat hier. Hoezo op tijd beginnen, slaap ik nog half. Nee he, management presentatie, wat nu weer, ik ben bezig, ga weg. Als ik weer moet uitladen weet ik niet meer wat ik aan het doen was en gaat het mis. Ik moet nadenken en dit begint niet voor elf uur 's ochtends en meestal doe ik het in de nacht is het lekker stil. Soms wel vervelend, anderen stoppen om vijf uur 's middags op, maar bij mij gaat het ook door als ik thuis ben. Ook ik ben wel eens moe en het is soms best eenzaam. Nou ja, het is nou eenmaal zo, mijn werk is deel van mijn leven, maar dan moeten ze niet ook nog over kantoortijden beginnen. Dat gaat niet. Het is het een of het ander. Ook ik slaap wel eens en zo niet, presteer ik niet. Creatief zijn gaat niet vanzelf, nou ja eigenlijk wel, maar ik kan het niet afdwingen. Wist je trouwens dat nadenken pijn doet, dat het voelt alsof je hoofd in tweeën wordt gespleten of er iets in wordt gepropt dat eigenlijk niet past? Het ergste is overigens dingen twee keer bedenken omdat je er halverwege bent uitgehaald. Je gaat dan proberen tegelijk het te bedenken en je het te herinneren, wat heel veel inspanning kost en totaal niet werkt. Ik weet het wel, misschien bereik ik wel niks, maar ik maak ook geen anderen het leven zuur, maak niet veel kapot en ben eigenlijk niet zo duur. Geld boeit me niet echt en als er iets uitkomt hebben anderen er misschien lol van. Maar misschien is alles dat ik doe wel zinloos. Ik weet het, ik twijfel vaak en vaak heb ik het gevoel dat ik eigenlijk niks doe, maar dan bedenk ik vaak juist de goede dingen. Een universiteit is een speeltuin.
Die wetenschappers moeten eens volwassen worden en gewoon hard en strak worden aangepakt. Gaan ze eens aan het werk. Gewoon net als alle anderen in de file. Negen uur beginnen. Vijf uur weg. Projectmatig werken. Output kwantificeren. Tijdschrijven. Een nieuw gebouw met kantoortuin en alleen eigen kamers voor leidinggevenden. Die onzin over nadenken of concentreren hoeven we toch niet serieus te nemen? De ICT voorzieningen moeten worden geüniformeerd en we gaan reorganiseren. Wie niet op onze presentaties komt en zich niet laat zien of horen is kennelijk niet geïnteresseerd in ons bedrijf en kan als eerste weg. Ze moeten eens gaan luisteren naar mensen die weten hoe de grote mensen wereld werkt. Dat onze projecten overlast veroorzaken zijn gewoon smoesjes. Wie werkt kan ook zijn uren invullen en wij bepalen wat hier wordt gedaan. Ze zouden eens een voorbeeld moeten nemen aan het bedrijfsleven. Zijn ze nou gek, een universiteit is geen speeltuin.
Reorganiseren, bouwprojecten, prikklok, briljante bedrijfsideeën, publicaties tellen. Onze belangrijke projecten. Voor het bedrijfsleven waren we misschien niet goed genoeg, maar hier is belastinggeld. De wetenschappers laten we zelf hun geld regelen. Ze kunnen immers subsidies aanvragen of samenwerken met bedrijven. Leren ze meteen eens commercieel denken en wat echt werken is. Het belastinggeld hebben wij nodig om onze projecten te realiseren. Deze universiteit is onze speeltuin.
Een universiteit is er voor onderzoek en onderwijs en ook het onderwijs is niet het hoofddoel, maar bijproduct van de kennis opgedaan bij onderzoek, dit in tegenstelling tot het HBO, dat het onderwijs als hoofddoel heeft. Het onderzoek en onderwijs worden geselecteerd en gedaan door wetenschappers want alleen zij zijn hiervoor opgeleid en hun opleiding is onvervangbaar omdat deze niet is gestopt na de studie, maar door het werk doorgegaan tot nu. Managers zijn er niet om leiding te geven, zoals misschien in de private sector, maar om randzaken voor wetenschappers afdoende te regelen, zodat deze zich ongestoord kunnen richten op onderzoek en onderwijs.
Op dit moment lijkt het andersom. Onderwijs en onderzoek lijken sluitpost op de begroting. Er lijkt geld voor vrijwel alles, nieuwe gebouwen, het invoeren van betaald parkeren voor werknemers, nieuwe computers, nieuw meubilair, nieuwe controlesystemen, nieuwe managementprocessen, maar niet voor onderwijs en onderzoek. Dit is de omgekeerde wereld. Het is niet de bedoeling dat managers gaan bepalen hoe wetenschappers moeten werken en wat ze wel en niet mogen doen. Wetenschappers hebben de opleiding en bepalen en doen het werk. Het belastinggeld is bestemd voor onderzoek en onderwijs en niet voor randzaken en zeker niet voor nodeloze overhead. Het belastinggeld maakt echter ook dat managers bij universiteiten ongestraft slecht werk kunnen leveren, waar dit bij private bedrijven zou worden afgestraft door slechte resultaten. Wetenschappers geven inderdaad vaak geen leiding en in deze zin staan ze onderaan de ladder. Ze hebben echter wel veel opleiding en deze is niet gestopt na hun studie.
Omdat een universiteit werkt voor het algemeen belang en zonder winstoogmerk wordt deze betaald uit belastinggeld. Niet-fundamentele wetenschap waar op korte termijn financiële winst mee kan worden gemaakt kan echter soms ook worden gefinanciërd door de private sector en het huidige marktdenken leidt ertoe dat niet-fundamentele wetenschap steeds steeds meer wordt geprefereerd boven zuiver theoretisch onderzoek. Het belastinggeld wordt hierdoor steeds meer gebruikt voor onderzoek in samenwerking met private bedrijven en komt daardoor ten goede aan deze bedrijven in plaats van aan het algemeen belang. Dit is oneigenlijk gebruik van belastinggeld.
Een universiteit is een speeltuin, maar niet voor managers en private bedrijven.